Zmarł prof. Jan Baszkiewicz

Jan Baszkiewicz urodził się 3 stycznia 1930 r. w Warszawie. Ukończył XIX LO im. Powstańców Warszawy, a w 1951 r. Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W 1955 r. uzyskał tytuł doktora nauk prawnych. W 1956 r. został docentem Polskiej Akademii Nauk. W 1965 r. został profesorem nadzwyczajnym, a w 1972 r. – zwyczajnym.

Od 1959 r. prof. Baszkiewicz wykładał na Uniwersytecie Wrocławskim, od 1968 r. na Uniwersytecie Śląskim, a od 1973 r. kierował Zakładem Historii Doktryn Politycznych na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1986 r. był członkiem korespondentem, a od 1994 r. członkiem rzeczywistym PAN. Należał również do Towarzystwa Naukowego Warszawskiego oraz do Komitetu Redakcyjnego miesięcznika „Państwo i Prawo” oraz ukazującego się co pół roku „Czasopisma Prawno-Historycznego”. Był także członkiem Rady Programowej dwumiesięcznika „Polski Przegląd Dyplomatyczny”.

Zajmował się historią myśli politycznej, a także dziejami państwa i prawa. Pracę naukową rozpoczynał jako historyk średniowiecza, szerzej znany był jednak jako znawca historii Francji, autor licznych prac naukowych i popularnonaukowych dotyczących jej dziejów, szczególnie rewolucji francuskiej. Razem ze Stefanem Mellerem był konsultantem filmu Danton w reżyserii Andrzeja Wajdy.

Spod pióra profesora Baszkiewicza wyszło kilkaset prac, w tym ok. 30 książek, m.in.: Powszechna historia państwa i prawa, t. 1, Starożytność i wieki średnie (1964), Polska czasów Łokietka (1968), Historia Francji (1974, 1978, 1995, 1999, 2004, 2008), Maksymilian Robespierre (1976, 1989), Rewolucja francuska 1789–1794: społeczeństwo obywatelskie (1983, wraz ze Stefanem Mellerem), Ludwik XVI (1983, 1985), Richelieu (1984, 1995), Nowy człowiek, nowy naród, nowy świat: mitologia i rzeczywistość rewolucji francuskiej (1993), Anatomia bonapartyzmu (2003), Odnowienie Królestwa Polskiego 1295–1320 (2008).

Źródło: wyborcza.pl.

Korekta: Agnieszka Kowalska