Wojna w byłej Jugosławii [Galeria]

Rožna Dolina, przedmieścia Novej Goricy w Słowenni. Żołnierze Jugosłowiańskiej Armii Ludowej szykują się do walk. Pomiędzy nimi cywile. Mieli szczęście, bo akurat ta wojna nie trwała długo – nie bez kozery określono ją jako „dziesięciodniową” (fot. Peter Božič, opublikowano na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Unported

Wojna w Chorwacji trwała zdecydowanie dłużej, bo od marca 1991 do października 1995 roku. Na zdjęciu „villa Mamuli” w Opatiji. Branko Mamula to weteran z okresu II wojny światowej. Z pochodzenia Serb, w latach 80. był ministrem obrony Jugosławii. Na fotografii po prawej widać wywieszoną flagę Chorwacji i napis po angielsku „Mamula is gone” („Mamula odszedł”) (1991, fot. Roberta F., opublikowano na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 3.0 Unported

Oblężenie chorwackiego Dubrownika. Po ostrzale płonie jeden z budynków starego miasta (fot. Bracodbk, opublikowano na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 3.0 Unported

W wolnym tłumaczeniu: „nie zbliżaj się do tego obszaru – zagrożenie minowe”. Niechciana pamiątka po początku lat 90. w Chorwacji... (fot. Modzzak, opublikowano na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 3.0 Unported

W 1992 r. wybuchła wojna w Bośni i Hercegowinie, a jednym z najbardziej dramatycznych wydarzeń tego konfliktu było oblężenie stolicy Bośni, Sarajewa, przez siły Republiki Serbskiej i Armię Jugosłowiańską. Oto zdjęcie-symbol tego konfliktu: płonie budynek rządowy w centrum miasta, poprzednio ostrzelany przez czołgi (fot. Mikhail Evstafiev, opublikowano na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 2.5 Ogólny

Obóz na górze Manjača, w pobliżu miasta Banja Luka. W obozie przetrzymywano Bośniaków i Chorwatów, a osławiony został dzięki licznym zbrodniom popełnionym na więźniach (fot. dzięki uprzejmości ICTY).

Mieszkańcy Sarajewa w kolejce do pobrania wody z rzeki (1992, fot. Mikhail Evstafiev, opublikowano na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 3.0 Unported

Vedran Smailović gra na wiolonczeli w częściowo zrujnowanym budynku Biblioteki Narodowej w Sarajewie. Muzyk grywał też za darmo na pogrzebach odbywających się w oblężonym mieście, mimo, że żałobnicy mogli stać się celem ostrzału (1992, fot. Mikhail Evstafiev, opublikowano na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 3.0 Unported

Człowiek, który chciałby pracować mniej. Grabarz na cmentarzu w Sarajewie, 1992 r. (fot. Mikhail Evstafiev, opublikowano na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 3.0 Unported

Pogrzeb w wiadomym mieście, 1992 (fot. Mikhail Evstafiev, opublikowano na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 3.0 Unported

Ci ludzie czekają na odbiór racji żywnościowych zorganizowanych przez ONZ – mogą je odebrać po raz pierwszy po 40 dniach przerwy. Jedna racja zawierała po jednym kilogramie mleka w proszku, ryżu i mąki, pół kilograma cukru, dwie puszki ryb i mięsa (po 200 g), pół litra oleju rzepakowego oraz, prócz jedzenia, 200 g detergentu. Nie było wiadomo, kiedy dotrze do Sarajewa kolejna racja (fot. Christian Maréchal, opublikowano na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Unported

Kwiecień 1993. Członkowie sił ONZ-owskich wynoszą ciała ofiar masakry w Ahmići, dokonanej na Boszniakach przez siły chorwackie. Wojna chorwacko-boszniacka (fot. dzięki uprzejmości ICTY).

Obóz dla uchodźców w Travniku, wojna w Bośni, 1993 r. (fot. Mikhail Evstafiev, opublikowano na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 3.0 Unported

W 1998 roku wybuchła wojna w Kosowie – ta część istniejącej jeszcze wówczas Jugosławii (składającej się z federacyjnych republik Serbii i Czarnogóry) już wtedy próbowała ogłosić niepodległość. Na zdjęciu serbskie ofiary masakr, napis brzmi „zbrodnie bez kary dla Wielkiej Albanii” (fot. Dozetdarko/serbska Wikipedia, opublikowano na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 3.0 Serbia

Camp Hope („Obóz Nadzieja”) w Albanii, przeznaczony dla uchodźców wojennych. Amerykański żołnierz gra w kółko i krzyżyk z dziećmi. (maj 1999, domena publiczna).

Amerykanie znaleźli się w Kosowie w ramach KFOR (międzynarodowych sił pokojowych NATO). Na zdjęciu wyprowadzają z domu starszego Serba – po przeszukaniu okazało się, że w budynku była ukryta bron automatyczna (lipiec 1999, domena publiczna)

Zatrzymani w Kosowie żołnierze serbscy czekają na przekazanie ich w ręce sojuszniczych jednostek (lipiec 1999, domena publiczna).

Petrić, Kościół pw. Świętej Trójcy. Budynek został później ostatecznie zrównany z ziemią (1999, fot. Andre Engels, opublikowano na licencji "Creative Commons Uznanie autorstwa 2.0 Ogólny").

Rysunek chłopca przebywającego w obozie dla uchodźców w Macedonii. Wcześniej mieszkał w stolicy Kosowa, Prisztinie (1999, domena publiczna).

Prisztina, miejsce pamięci poświęcone ofiarom wojny w Kosowie. W 2003 r. Jugosławia zmieniła oficjalną nazwę – Serbia i Czarnogóra przetrwała jednak tylko dwa lata, później drugi z tych krajów ogłosił niezależność. Kosowo ostatecznie stało się niepodległe w 2008 r., uznaje je 111 ze 193 państw członkowskich ONZ (fot. Claudio Poli, opublikowano na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 3.0 Unported

Groby ofiar masakry w Srebrenicy. W 1995 r. Serbowie dokonali egzekucji na ponad 8300 muzułmańskich chłopcach i mężczyznach (fot. Michael Büker, opublikowano na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 3.0 Unported