Podróż po Państwie Środka (III). Nankin – miejsce narodzin XX-wiecznych Chin
13 grudnia 1937 r. wojska japońskie wkroczyły do Nankinu, stolicy Republiki Chińskiej, rozpoczynając kilkutygodniową masakrę żołnierzy i cywilów. Wydarzenie to jest jednym z symboli wojny z lat 1937-1945, a samo miasto zajmuje ważne miejsce w historii XX-wiecznych Chin.
REKLAMA
Nankin, tak jak wiele innych miast chińskich, ma rodowód sięgający Epoki Walczących Królestw. Swoją obecną nazwę zawdzięcza cesarzowi Yongle (dynastia Ming, początek XV w.), który nazwał go „Południową stolicą” (chiń. Nanjing). Paradoksalnie, ten sam cesarz przeniósł centrum polityczne kraju do Pekinu (chiń. Beijing – Północna stolica). Nankin rozwijał się prężnie dzięki korzystnemu położeniu nad rzeką Jangcy. To właśnie tutaj w 1911 r. proklamowano powstanie Republiki Chińskiej. W latach 1927-1937 oraz 1945-1946 miasto było stolicą Chin kuomintangowskich. Do dziś zresztą Republika Chińska na Tajwanie uznaje Nankin za stolicę całego państwa. Na zdjęciu: nankińska starówka. 
Z okresem, gdy Nankin pełnił funkcję stolicy Chin, nierozerwalnie związana jest postać dr. Sun Jat-Sena, pierwszego prezydenta Republiki (1866-1925). Ten silnie związany z kulturą Zachodu lekarz od lat 90. XIX w. przewodził chińskiemu ruchowi rewolucyjnemu, głosząc hasła republikańskie i nacjonalistyczne. Po wybuchu rewolucji, w grudniu 1911 r. Sun Jat-Sen został wybrany pierwszym prezydentem Republiki Chińskiej. Niedługo potem zrzekł się tego stanowiska, a jego miejsce zajął generał Yuan Shikai. Szybko zaczął on dążyć do przejęcia pełni władzy w kraju i obwołania siebie cesarzem. Sun Jat-Sen na czele partii nacjonalistycznej Kuomintang prowadził walkę z licznymi watażkami, próbującymi zawładnąć Chinami. Współpracował też okresowo z krajowymi komunistami i ZSRR. Nie dożył jednak zwycięstwa własnego obozu politycznego – w marcu 1925 r. zmarł w Pekinie na raka. W 1929 r. jego ciało przeniesiono do specjalnego mauzoleum w Nankinie, stolicy Republiki Chińskiej. 
Obiekt ten jest zaplanowany zgodnie z tradycją chińską i nawiązuje do założeń grobowców cesarzy – jest to kombinacja następujących po sobie bram, placów i alei wiodących do głównego budynku. 
Właściwe mauzoleum znajduje się na wzgórzu, na szczyt którego prowadzi prawie 400 schodów. 
Odwiedzających wita najpierw marmurowa rzeźba przedstawiająca siedzącego dr. Sun Jat-Sena. 
W środku, w okrągłej sali znajduje się zaś kamienny sarkofag z podobizną „ojca narodu”. To tam złożono ciało przywódcy. 
Na suficie nad grobowcem znajduje się przedstawienie flagi Kuomintangu – białe słońce na niebieskim i czerwonym tle. 
Ze szczytu wzgórza rozciąga się widok na miasto oraz ogromny park, w którym umieszczono mauzoleum. 
Drugim obiektem związanym z historią Chin w XX wieku jest most na Jangcy, stanowiący jedną ze sztandarowych inwestycji chińskiego socjalizmu. O jego wartości świadczy fakt, że był to pierwszy stały most przerzucony przez tę rzekę. 
Most wybudowano w latach 60. (otwarcie miało miejsce w 1968 r.). Początkowo projektowano go wspólnie z inżynierami radzieckimi, jednak w wyniku rozłamu chińsko-radzieckiego z 1960 r. i po wyjeździe doradców z ZSRR Chińczycy musieli sprostać tej inwestycji sami. Dzięki ogromnym staraniom most powstał, stanowiąc powód do dumy Chińczyków i władz ChRL. 
Most jest dwupoziomowy (4-pasmowa jezdnia oraz tory kolejowe) i długi na 6772 metry. Na zdjęciu widoczna jedna z monumentalnych podpór mostu, mieszcząca muzeum i windy. 
Obiekt zdobią rzeźby w stylistyce socrealistycznej... 
...oraz zwieńczenia imitujące czerwone flagi. 
Turystów zmierzających do wind wita ogromna rzeźba przedstawiająca przewodniczącego ChRL Mao Tse-Tunga. 
Fragment wystawy o historii mostu, którą zwiedzający oglądają w kolejce do wind. 
Kolejny przykład komercjalizacji komunizmu – figurka Mao, do kupienia w sklepiku z pamiątkami. Zobacz też inne odcinki „Podróży po Państwie Środka”:
Fotoreportaże z cyklu „Podróż po Państwie Środka” publikowane są w każdą drugą niedzielę miesiąca. Przepraszamy za jednodniowe opóźnienie.
Korekta: Agnieszka Kowalska
REKLAMA
Komentarze
