„11 września Adolfa Hitlera”, czyli o niemieckich planach ataku na USA
Wilhelm Canaris (autor nieznany, fot. ze zbiorów Deutsches Bundesarchiv , Bild 146-1979-013-43, na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Na tych samych warunkach 3.0 Niemcy) Ściśle tajny plan przedostania się do Stanów Zjednoczonych, opatrzony kryptonimem „Pastorius” (od nazwiska Francisa Pastoriusa, założyciela Germantown, pierwszej niemieckiej osady na terytorium USA) został opracowany przez admirała Wilhelma Canarisa, szefa Abwehry (niemieckiego wywiadu i kontrwywiadu wojskowego). Przewidywał on przetransportowanie łodziami podwodnymi niemieckich dywersantów na amerykańskie wybrzeże. W celu dezorganizacji gospodarczego zaplecza USA wysłani agenci mieli przeprowadzić szereg akcji sabotażowych, m in. na stacji kolejowej „Pennsylvania” w Nowym Jorku, w elektrowni wodnej w Niagara Falls oraz w hutach aluminium w stanach Illinois i Tennessee.
Do wypełnienia misji wyznaczono ośmiu agentów, którzy wcześniej czasowo przebywali na terytorium USA. Byli to: Herbert Haupt, Heinrich Heinck, Edward John Kerling, Richard Quirin, Werner Thiel, Herman Otto Neubauer, Ernest Burger oraz George Dasch. Dwóch dywersantów miało amerykańskie obywatelstwo, z kolei pozostała szóstka pracowała niegdyś za oceanem.
Szpiedzy lądowali na terytorium USA czwórkami w dniach 13-17 czerwca 1942 r. Pierwsza grupa została wysadzona na Long Islang, niedaleko Manhattanu, a druga na plaży Ponte Vedra na Florydzie. Krótko po wylądowaniu dwóch agentów (Dasch i Burger), prawdopodobnie obawiających się o powodzenie misji, dobrowolnie nawiązało kontakt z dyrektorem FBI, Johnem Edgarem Hooverem i wyjawiło niemieckie plany sabotażowe. W wyniku zorganizowanej obławy pozostali sabotażyści zostali szybko schwytani. Wszystkich szpiegów postawiono przed Sądem Wojskowym w Waszyngtonie. Prezydent Roosevelt postanowił złagodzić wyroki jedynie tym, którzy zgodzili się współpracować z FBI. Dasch i Burger zostali skazani na 30 lat więzienia, jednak już w 1948 r. – na mocy decyzji prezydenta Trumana – zezwolono im na powrót do Niemiec. Pozostali agenci zostali skazani na karę śmierci, po czym stracono ich na krześle elektrycznym.
Ze względu na fakt, iż niemieccy agenci byli uzbrojeni, posiadali przy sobie sporą ilość materiałów wybuchowych oraz stosowali konspiracyjne metody działania, twórcy dokumentu porównali ich do terrorystów z organizacji Al-Kaida, którzy zaplanowali zamach na WTC. W oby przypadkach głównym celem terrorystów było zabicie jak największej ilości cywilów oraz atak na wybrane cele ważne z ekonomicznego punktu widzenia – stwierdzili twórcy dokumentu. W wywiadzie dla „Rzeczpospolitej” Konrad Paduszek, historyk z Wojskowego Centrum Edukacji Obywatelskiej, stwierdził, że wysłanie ośmioosobowej misji do USA było obliczone przede wszystkim na osiągnięcie celów psychologicznych, w tym między innymi na wywołanie nastrojów antywojennych.
Twórcy dokumentu przedstawili nie tylko kulisy operacji „Pastorius” ale przypomnieli również inne mało znane plany Hitlera dotyczące ataku na USA. Z filmu można dowiedzieć się na przykład, że w ramach projektu „Amerika Bomber” wódz III Rzeszy zamierzał przeprowadzić serię nalotów na Nowy Jork i wschodnie wybrzeże USA. Do tego celu chciał wykorzystać czterosilnikowe bombowce dalekiego zasięgu Me 264. Seryjnej produkcji samolotów nie udało się jednak uruchomić i pomysł zaatakowania Ameryki drogą powietrzną spalił na panewce już we wrześniu 1944 r.
Bombowiec Me 264 (autor nieznany, fot. ze zbiorów Deutsches Bundesarchiv , Bild 146-1989-039-16A, na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Na tych samych warunkach 3.0 Niemcy) Źródła: telegraph.co.uk ; dailymail.co.uk ; rp.pl.
