Majdanek - ogniwo realizacji „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej”
Zatwierdzony 23 marca 1942 roku plan budowy niemieckiego obozu, zakładał stworzenie przestrzeni umożliwiającej pomieszczenie 250 000 więźniów i jeńców. Napotkane trudności i niepowodzenia na froncie sprawiły, że plan nie został w pełni zrealizowany.
Obozem zarządzał wspierany przez załogę komendant, którego funkcję sprawowali: Karl Koch, Max Koegel, Hermann Florstedt, Martin Weiß i Arthur Liebehenschel.
Początkowa nazwa obozu brzmiała „Kriegsgefangenenlager der Waffen SS Lublin”. Później zmieniono ją na „Konzentrationslager Lublin”. Obóz stanowił jedno z ogniw realizacji „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej”.
Majdanek zajmował powierzchnię 270ha, na których znajdował się: segment SS, kompleks gospodarczy i część więźniarska.
Część więźniarka składała się tzw. pól z drewnianymi, niedbale skleconymi barakami, w których zakwaterowywano więźniów. Niemal przez cały okres funkcjonowania obozu baraki pozbawione były podstawowych urządzeń sanitarnych. W połączeniu z panującym w nich ściskiem, brakiem żywności, odzieży i lekarstw zwiększały one panującą w obozie śmiertelność.
W obozie przetrzymywani byli mężczyźni, kobiety oraz pochodzące z Zamojszczyzny dzieci polskie, żydowskie i białoruskie. W ciągu całego istnienia obozu, a więc do 23 lipca 1944 roku, znalazło się w nim 150 tysięcy więźniów. Życie straciło około 80 tysięcy osób, przede wszystkim Żydów (około 60 tysięcy).
Tekst: Grażyna Latos, zdjęcia: Łukasz Tyborowski
