Co Ukraińcy mówią o zbrodni wołyńskiej? [Fragmenty książek Wydawnictwa IPN]

Większość autorów ukraińskich mierzących się z problematyką wydarzeń na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej z lat 1943–1944 używa retoryki polegającej na stosowaniu „symetrii win” strony polskiej i ukraińskiej. Jedną z najpopularniejszych wersji tych wydarzeń przyjętych w ukraińskiej historiografii jest teza o partyzanckiej wojnie polsko-ukraińskiej, w trakcie której jedna i druga strona dopuszczała się zbrodni na ludności cywilnej. Największym popularyzatorem tej tezy jest przewodniczący Ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej (Український Інститут Національної Пам’яті) Wołodymyr Wiatrowycz, który opisał ją szczegółowo w swojej książce Druga wojna polsko-ukraińska 1942–1947. Wiatrowycz zakwalifikował masowe zbrodnie na ludności cywilnej popełnione przez ukraińską partyzantkę jako zbrodnie wojenne, co może sugerować, że zostały one popełnione w związku z prowadzeniem działań wojennych. Co ciekawe, jeden akapit wcześniej, Wiatrowycz określił działania wymierzone w Polaków jako „masową i niekontrolowaną eksterminację ludności cywilnej”. Mimo to ukraiński historyk jest zdecydowanie przeciwny używaniu w stosunku do wydarzeń z lat 1943–1944 takich pojęć, jak „czystki etniczne” czy „ludobójstwo”. Utrzymuje on, że „akcje likwidacyjne ludności cywilnej” były środkiem podjętym w celu objęcia kontrolą spornego terytorium. Zdaniem Wiatrowycza, dopuszczali się tego w równym stopniu i Polacy, i Ukraińcy...

Posłuchaj materiał poniżej:

Wolisz przeczytać?

Zainteresował Cię ten fragment? Koniecznie zamów książkę Tomasza Turejki „Zbrodnia wołyńska w świetle prawa międzynarodowego” bezpośrednio pod tym linkiem!