Gwiazdka Cieszyńska - feldmarszałek Joseph Radetzky
Gwiazdka Cieszyńska, pismo dla zabawy, nauki i przemysłu.
Ner. 2. – Cieszyn d. 9. Stycznia. – R. 1858.
Gwiazdka Cieszyńska, pismo dla zabawy, nauki i przemysłu.
Ner. 3. – Cieszyn d. 16. Stycznia. – R. 1858.
Gwiazdka Cieszyńska, pismo dla zabawy, nauki i przemysłu.
Ner. 4. – Cieszyn d. 23. Stycznia. – R. 1858.
Józef Radecki (niem. Joseph Radetzky) urodził się na zamku Třebnice (dzisiejsze Czechy) 2 listopada 1766 roku w rodzinie szlacheckiej. Wychowywał się u dziadka w Pradze i tam też wstąpił do akademii dla przyszłych urzędników i dyplomatów. Jednak szkołę 1784 roku zlikwidowano. Młody Józef, za wstawiennictwem dziadka, został przyjęty na okres próbny do pułku kirasjerów. Kirasjerzy byli oddziałem ciężkiej jazdy w zbrojach z metalowych płyt tzw. kirysów. Pomimo tego, że Radecki nie ukończył żadnej szkoły wojskowej, stał się wkrótce jednym z największych dowódców austriackich. Podobno jego karierę wojskową wywróżyła Cyganka, przepowiadając mu wielką sławę i śmierć na polu chwały.
Joseph Radetzky Walczył w wojnie z Turkami w latach 1788 – 1789, a następnie w wojnach napoleońskich. Uczestniczył w bitwach pod Novi i nad Trebbią (1799 r.), Hohenlinden (1800 r.), Wagram (1809 r.), a także w oblężeniu Mantui (1796-1797). Był chwalony przez przełożonych za zimną krew, zmysł organizacyjny, a także za odwagę. W bitwie pod Marengo 14 czerwca 1800 roku został trafiony aż przez pięć kul. Szybko awansował, a w 1801 roku został odznaczony najwyższym odznaczeniem wojennym Austrii – Orderem Marii Teresy.
W 1813 roku powstała VI koalicja antyfrancuska. Naczelnym dowódcą zjednoczonych sił został Karl Philipp Schwarzenberg, a Radeckiego mianowano jego szefem sztabu. To właśnie ten ostatni był twórcą planów rozegrania bitwy pod Lipskiem przez wojska sprzymierzonych. Po ostatecznym pokonaniu Francji Radecki zyskał sławę, zaszczyty, wiele orderów i odznaczeń. Sam jednak postanowił wrócić do sztabu, gdzie zwracał uwagę na konieczność reformy wojsk (osobiście zredukował liczbę oficerów pracujących w sztabie), a następnie poprosił cesarza o przeniesienie. W 1829 roku został generałem kawalerii i wojskowym komendantem twierdzy w Ołomuńcu.
W 1830 roku Johann Frimont poprosił cesarza, aby ten przysłał Radeckiego do Królestwa Lombardzko–Weneckiego. Jednak Frimont nieoczekiwanie zmarł, a Radecki objął po nim dowództwo. W 1848 roku główne miasta Królestwa – Mediolan i Wenecja, zbuntowały się. Sytuację postanowiło wykorzystać Królestwo Sardynii w sojuszu z Państwem Kościelnym i Królestwem Obojga Sycylii. Stało się to przyczyną wybuchu tzw. wojny austriacko – piemonckiej. Józef Radecki poprowadził do boju swoje wojska i zwyciężył w dwóch decydujących starciach: pod Custozzą (25 lipca 1848 roku) i pod Novarą 23 marca 1849 roku. Następnie w latach 1848 – 1857 sprawował urząd gubernatora Królestwa Lombardzko – Weneckiego.
W 1848 roku na jego cześć Johann Strauss ojciec skomponował słynny Marsz Radeckiego. Z kolei cesarz odznaczył marszałka Orderem Złotego Runa i wybił na jego cześć medal „Summus Austriacus dux” – „Największemu wodzowi austriackiemu”. Józef Radecki zmarł 5 stycznia 1858 roku w Mediolanie. Jego ciało uroczyście przewieziono do Wiednia, a 19 stycznia pochowano w Heldenbergu.
