Niemal wszystkie osiedla pod Warszawą powstawały pod ożywczym drzew cieniem!
Polski krajoznawca, przyrodnik i regionalista. Znawca Mazowsza. Turysta i taternik, podróżnik, działacz społeczny, fotografik, popularyzator zagadnień przyrodniczych, krajoznawczych i turystycznych, publicysta. Polski krajoznawca, przyrodnik i regionalista. Znawca Mazowsza. Turysta i taternik, podróżnik, działacz społeczny, fotografik, popularyzator zagadnień przyrodniczych, krajoznawczych i turystycznych, publicysta. Maciej Zaremba: O czym opowiada Pana książka „Pod ożywczym drzew cieniem…”? Czy można ją traktować także jako swoisty przewodnik po podwarszawskich okolicach?
Opowiada o tym, że najciemniej jest blisko latarni, a więc o tym wszystkim o czym w Warszawie na ogół wie się niewiele lub nie wie wcale. To jest książka par exellance krajoznawcza, a opowieść krajoznawcza w samej swej rzeczy bywa przewodnikiem.
Skąd tytuł Pana książki? Co on oznacza?
Pierwszy rozdział książki poświęcony jest Lasowi Bielańskiemu. Pośród tego lasu zaczęło się wędrowanie Warszawiaków za granice miasta. A tytuł książki jest fragmentem popularnego w końcu XIX wieku wierszyka: "Szosą, wodą i brzegiem, dryndą, statkiem i pieszo, warszawianie szeregiem na Bielany dziś śpieszą.(...) Nie brak szczęścia, wesela: pod ożywczym drzew cieniem rżnie od ucha kapela, płynie browar strumieniem”...
Które miejsca na podwarszawskim Mazowszu Pana zdaniem najbardziej warto odwiedzić? Czy które warto odwiedzić dlatego, że są w jakiś sposób wyjątkowe, a jednak zapomniane?
Miejsc takich jest ogromnie wiele, a po tom pisał tę opowieść, aby czytelnik sam sobie wybrał. Nie byłoby uczciwym ze strony autora, gdyby jakimikolwiek indywidualnymi sugestiami pozbawiał czytelnika przyjemności wyboru.
Puszcza Kampinoska aut. Bart0092 lic. CC BY-SA 3.0 PL Czy ten region ma jakąś swoją unikatową specyfikę charakterystyczną dla większości opisywanych miejsc?
Faktem jest jednak, że nie mają sobie równych nigdzie indziej w Polsce, okolice miasta Warszawy są jedne jedyne. Ich cechą charakterystyczną jest różnorodność charakterologiczna poszczególnych fragmentów tych okolic i to jest w nich fascynujące. Chociaż ostatnim czasem glajszachtuje się wszystko, wciąż bywają to zupełnie inne światy: Świder i Liwiec, Konstancin i okolice Wołomina lub Puszcza Kampinoska.
Miejsca, które Pan opisuje mają bogatą, ale często zapomnianą historię. Czy uważa Pan, że Warszawiacy dobrze znają okolice swojego miasta? A jak z ta wiedza u samych mieszkańców podwarszawskich miejscowości?
Niestety, nie znają. Mieszkańcy Warszawy na ogół też nie najlepiej znają swoje miasto. Częściej znają beznadziejnie. Sprawdzałem i się smucę.
W jaki sposób, pisząc swoją książkę, zbierał Pan informację o historii wszystkich opisywanych miejsc?
Kilkadziesiąt lat jeżdżenia tu i tam, chodzenia tędy i tamtędy, szukania tego, co jest za zakrętem drogi, czytania starych książek i prasy codziennej, w sumie nic wielkiego, normalne kilkadziesiąt lat pracy.
W Pana książce często historią splata się z teraźniejszością, a przyroda z wytworami rąk ludzkich. Czy rzeczywiście zwiedzając opisywane przez Pana miejsca, położone przecież tak niedaleko wielkiej metropolii, czuć że przyroda odgrywała i wciąż odgrywa ważną rolę w życiu mieszkańców? Jak bardzo w krajobrazie złączona jest przyroda i dzieła ludzkich rąk?
Jest jednak jedna cecha wspólna dla wszystkich: odczuwalna obecność przyrody w sąsiedztwie osiedli ludzkich, pod Warszawą niemal wszystkie powstawały pod ożywczym drzew cieniem.
Jakie są Pana dalsze plany autorskie? Gdzie następnym razem zabierze nas Pan w podróż?
Zacząłem pracę nad książką po miejscach mojego życia. Sporo się ich zebrało...
