Smerfy obchodzą urodziny!
Któż nie zna tej niebieskiej postaci? (źródło: http://www.smurf.com/) Peyo (właściwie Pierre Culliford) był twórcą serii komiksów Johan et Pirlouit, opowiadających o przygodach królewskiego pazia i jego giermka. W odcinku opublikowanym 23 października 1958 r. zatytułowanym Zaczarowany flet bohaterowie spotykają na swojej drodze małe, niebieskie ludziki w białych spodenkach i czapkach. Stworki zostały nazwane przez autora zmyślonym słówkiem Schtroumpfs, które niedługo potem zostało przetłumaczone na prawie 30 języków. Smerfy, bo tak je później ochrzczono w języku polskim, zdobyły sobie ogromną popularność. Peyo postanowił poświecić im kolejne swoje komiksy i to one przyniosły mu sławę. W Polsce w latach 90-tych nakładem wydawnictw NK i Egmont pojawiło się dziesięć przetłumaczonych komiksów ze Smerfami.
Pierwsze filmy z niebieskimi ludzikami pojawiły się w latach 60-tych, a w 1976 r. zekranizowano komiks Zaczarowany flet. Furorę zrobił jednak serial animowany produkowany przez znaną wytwórnię Hanna-Barbera dla telewizji NBC w latach 1981-1989. Łącznie wyprodukowano 256 odcinków kreskówki. Polskie dzieci mogły oglądać Smerfy w 1. Programie TVP od października 1987 r. Głosu rysunkowym postaciom użyczyli m.in. Wiesław Michnikowski (Papa Smerf) i Wiesław Drzewicz (Gargamel). W 1997 r. na polskim rynku fonograficznym pojawiły się Smerfne Hity – piosenki do których tekst napisał Jacek Cygan, w dużej części na motywach znanych przebojów.
W 2006 r. Smerfy wykorzystał UNICEF. W 20-sekundowej reklamówce zaprezentowano nalot bombowy na pogrążoną w zabawie smerfową wioskę. Na koniec pojawiły się słowa: Nie pozwól, by wojna wpłynęła na życie naszych dzieci. Twórcy filmu chcieli zwrócić uwagę m.in. na problem dzieci-żołnierzy występujący na całym świecie.
Smerfy tworzą egalitarną i samowystarczalną społeczność, na czele której stoi Papa Smerf (w charakterystycznym czerwonym ubraniu). Wioskę zamieszkują liczne Smerfy, pełniące określone funkcje w społeczności: m.in. Pracuś, Ważniak, Łasuch, Osiłek, Zgrywus. Wśród nich znajduje się również kobieta – Smerfetka (w późniejszych odcinkach pojawiła się także Sasetka, jedno z rezolutnych Smerfiątek). Głównym wrogiem niebieskiego ludku jest Gargamel, zły czarodziej mieszkający w zrujnowanym zamku – chce zjeść Smerfy lub przetopić je na złoto. Gargamel jest też właścicielem rudego kocura Klakiera i ciągle powtarza Jak ja nie cierpię Smerfów! Początkowo wioska Smerfów miała być satyrycznym obrazem społeczeństwa komunistycznego, a Gargamel symbolem kapitalizmu. Z czasem jednak zostało to zminimalizowane, pozostała natomiast pozytywna bajka, która przyciągała tysiące dzieci przed telewizory (dokładnie tak jak w jednym z fragmentów początkowej piosenki).
Smerfy – zobacz także:
- Którym Smerfem jesteś - dyskusja na naszym forum
- Oficjalna strona kreskówki
- Smerfnych urodzin! - oficjalna strona 50. rocznicy pojawienia się Smerfów w komiksie
- Wioska Smerfów – polski serwis o kreskówce
