Wacław Kuchar – sportowiec uniwersalny
Wacław Kuchar – zobacz też: Polscy piłkarze w przedwojennych strojach [Video]
W rankingu z okazji pięćdziesięciolecia powstania Polskiego Związku Piłki Nożnej Wacław Kuchar zajął trzecie miejsce. Gdyby jednak wziąć pod uwagę jego sportową wszechstronność i umiejętność pogodzenia różnych dyscyplin, zająłby zapewne miejsce pierwsze.
Wacław Kuchar (1897-1981) Przyszedł na świat 16 września 1897 roku w Łańcucie. Już od najmłodszych lat wykazywał wielkie talenty sportowe. Jako dziesięcioletni chłopiec zajął drugie miejsce w mistrzostwach Lwowa w jeździe figurowej na lodzie. Później aż dwadzieścia dwa razy zdobył tytuł mistrza Polski w tej dyscyplinie, zaś w roku 1925 zdobył 7. miejsce w łyżwiarskim wieloboju. Zanim jednak stał się jedną z największych gwiazd polskiego sportu, podczas pierwszej wojny światowej służył w armii carskiej. Po zakończeniu wielkiej wojny brał udział w walkach o Lwów w 1919 roku oraz w wojnie polsko-bolszewickiej. Za swoje zasługi wojenne otrzymał Krzyż Walecznych, krzyż Obrońców Lwowa i Medal Orląt. Odszedł z wojska w stopniu kapitana.
Przez lata związany był z polskim sportem, biorąc udział w licznych zawodach. Jako hokeista grał w reprezentacji Polski, gdy w roku 1929 uległa ona jedynie Czechosłowacji i zdobyła wicemistrzostwo Europy. Cztery lata później zdobył zaś razem z drużyną Pogoni Lwów hokejowe mistrzostwo Polski. W ciągu swojej sportowej kariery osiągał również liczne sukcesy jako lekkoatleta, był m.in. mistrzem Polski w biegu na 110 metrów, w biegu na 400 metrów przez płotki i trójskoku. Jakby tego było mało, w biegu na 800 metrów oraz w dziesięcioboju i skoku wzwyż dwukrotnie stawał na najwyższym stopniu podium. W większości tych dyscyplin ustanawiał on rekordowe wyniki, które przez wiele lat pozostawały niepobite.
Najważniejszym polem działalności sportowej Wacława Kuchara pozostawał jednak futbol. Dyscyplinę tę uprawiał już od najmłodszych lat – razem ze swoimi pięcioma braćmi zaczynał grę we lwowskiej Pogoni w momencie powstania tej drużyny. W wieku 14 lat zadebiutował w meczu z drużyną stacjonującego w mieście austriackiego 5. Pułku Piechoty; udało mu się wówczas strzelić aż pięć goli.
Jako zawodnik odznaczał się niezwykłą skutecznością. 26 razy grał w reprezentacji Polski, wystąpił zresztą w debiucie drużyny narodowej w meczu Polska-Węgry w 1921 roku na pozycji napastnika. Chociaż mecz ten został przegrany przez polską reprezentację 0:1, to i tak okrzyknięto go wielkim sukcesem. Polski futbol zdobywał bowiem wówczas dopiero pierwsze szlify na arenie międzynarodowej, podczas gdy Węgry miały już opinię bardzo silnego zespołu. Do reprezentacji Węgier polska drużyna nie miała jednak szczęścia. W 1924 roku przegrała z nimi aż 5:0, pomimo starań Kuchara i reszty polskiej ekipy.
W roku 1926 „Przegląd Sportowy” przyznał Kucharowi tytuł najlepszego sportowca roku. Tytanowi polskiego sportu udało się wyprzedzić lekkoatletów Halinę Konopacką oraz Antoniego Cejzika. Rok później również zakwalifikował się do grupy najlepszych sportowców II RP.
Jako piłkarz podczas swojej długiej kariery grał na niemal każdej pozycji (z wyjątkiem bramkarza). Mecz z Czechosłowacją w 1928 roku był ostatnim, który rozegrał w barwach reprezentacji Polski. Przez wiele lat brylował w swojej macierzystej Pogoni Lwów, dla której w 1052 meczach zdobył 1065 bramek. Zgodnie z oceną historyków sportu, w czasach, kiedy polska piłka dopiero powstawała, Wacław Kuchar był zawodnikiem prawdziwie światowej klasy. Z uprawiania futbolu wycofał się w 1935 roku.
Po zakończeniu swej kariery w dalszym ciągu był związany ze sportem. Znana jest m.in. jego dbałość o zachowanie zasad fair play. Trenował również Polonię Bytom – zespół, który miał być po wojnie spadkobiercą tradycji lwowskiej Pogoni. Jako prawdziwy multiinstrumentalista był trenerem polskiej reprezentacji, sędzią i działaczem sportowym. Po długim i bardzo aktywnym życiu zmarł 13 lutego 1981 roku w Warszawie.
Bibliografia:
- Historia polskiej piłki nożnej. Nr 1-17/18, red. K. Górski i in.
- J. Braciszewski, R. Gawkowski, Historia polskiej piłki nożnej, Warszawa 2012.
- J. Hałys, Polska piłka nożna, Kraków 1986.
Redakcja: Michał Przeperski
Korekta: Agnieszka Kowalska
