Dlaczego William H. Harrison był prezydentem tylko 31 dni? To najkrótsza kadencja w historii USA

Przyszły 9. prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki przyszedł na świat 9 lutego 1773 r. w Berkeley w hrabstwie Charles City w Wirginii. Harrisonowie byli zamożną rodziną plantatorów pochodzenia angielskiego, która zamieszkiwała te tereny już od lat 30. poprzedniego stulecia. Rodzina Williama mogła również pochwalić się bogatą tradycją polityczną. Jego ojcem był Benjamin Harrison V, jeden z ojców założycieli Stanów Zjednoczonych i piąty gubernator Wirginii. 

Studia i służba wojskowa

W. H. Harrison studiował filologię klasyczną i historię w Hampden-Sydney College, a następnie rozpoczął studia medyczne w Richmond. W pewnym momencie Harrison zmienił ścieżkę zawodową i porzucił studia na rzecz armii. W 1791 r. przyszły prezydent rozpoczął służbę wojskową w randze chorążego piechoty i został wysłany na północny zachód (tereny Ohio), gdzie trwała wojna przeciwko konfederacji plemiennej.

Jako adiutant generała Anthony'ego Wayne'a Harrison brał udział w starciu pod Fallen Timbers, które zakończyło się decydującym zwycięstwem sił USA.  Po rezygnacji z wojska w 1798 r. został sekretarzem Terytorium Północno-Zachodniego, był jego pierwszym delegatem do Kongresu i przyczynił się do uchwalenia ustawy dzielącej Terytorium na Terytoria Północno-Zachodnie i Indiany. W 1801 r. został gubernatorem Terytorium Indiany i sprawował ten urząd przez 12 lat.

Gubernator i generał

Głównym obowiązkiem Harrisona jako gubernatora Indiany było pozyskiwanie nowych obszarów pod osadnictwo. Dzięki licznym i niekorzystnym dla okolicznych plemion traktatom nabył dla kraju miliony akrów ziemi. Skuteczne działania Harrisona skłoniły Tecumseha, wodza Szaunisów, do stworzenia konfederacji plemion w celu zatrzymania szybkich postępów osadników.

W 1811 r., wykorzystując nieobecność Tecumseha, Harrison poprowadził ok. 1000 ludzi (żołnierzy i członków milicji) w kierunku tzw. Miasta Proroka, głównego ośrodka konfederacji. 7 listopada przed świtem wojownicy pod wodzą Tenskwatawa, brata Tecumseha, zaatakowali obóz Amerykanów nad rzeką Tippecanoe. Po zaciętych walkach Harrison odparł atak, a jego ludzie spalili Miasto Proroka. Dzięki zwycięstwu przyszły prezydent zyskał przydomek „Stary Tippecanoe”.

W stopniu generała brygady Harrison brał udział w wojnie brytyjsko-amerykańskiej roku 1812, pokonując siły brytyjskie i wojowników Tecumseha w bitwie nad rzeką Thames. Przywódca konfederacji zginął w walce, a rdzenna ludność już nigdy nie stawiła poważniejszego oporu na północnym zachodzie. Zwycięstwo zapewniło Harrisonowi ogólnokrajową sławę.

Prezydent W. H. Harrison

Po wojnie Harrison zamieszkał w Ohio i zajął się karierą polityczną. W 1816 r. wybrano go członkiem Izby Reprezentantów, a 6 lat później został senatorem. „Stary Tippecanoe” startował w wyborach prezydenckich roku 1836 jako jeden z czterech kandydatów Partii Wigów, ale przegrał rywalizację z reprezentantem Partii Demokratycznej, Martinem Van Burenem.

Do rewanżu doszło cztery lata później, w czasie kolejnych wyborów. Tym razem Harrison pokonał ubiegającego się o reelekcję Van Burena. Sukces trwał jednak krótko. Inauguracja nowego prezydenta miała miejsce 4 marca 1841 r. Był to wyjątkowo zimny i deszczowy dzień, a Harrison zjawił się bez płaszcza i kapelusza, po czym wygłosił najdłuższe przemówienie inauguracyjne w historii Ameryki. Nowy prezydent jeszcze nieraz zjawiał się na dworze ubrany nieadekwatnie do pogody.

Najkrótsza prezydentura

W piątek 26 marca u Harrisona zaobserwowano objawy przeziębienia, a trzy dni później lekarze zdiagnozowali u prezydenta zapalenie płuc. Jego stan pogarszał się z dnia na dzień. 3 kwietnia wieczorem Harrison dostał silnej biegunki i zaczął majaczyć. Zmarł 30 minut po północy 4 kwietnia 1841 r., dziewięć dni po zachorowaniu i dokładnie miesiąc po złożeniu przysięgi.

W tamtym czasie sądzono, że ​​przyczyną jego choroby była zła pogoda, jaka panowała podczas inauguracji. Z tą tezą nie zgodzili się Jane McHugh i Philip A. Mackowiak, którzy przeprowadzili analizę notatek i zapisków prezydenckiego lekarza, Thomasa Millera. Na łamach czasopisma Clinical Infectious Diseases, przedstawili wnioski, z których wynikało, że bezpośrednią przyczyną śmierci Harrisona nie było zapalenie płuc, a wstrząs septyczny wywołany durem brzusznym.

Ostatni będą pierwszymi

William H. Harrison był ostatnim prezydentem, który urodził się jeszcze w trzynastu koloniach jako poddany króla Jerzego III. Na swoje nieszczęście był również pierwszym prezydentem USA, który zmarł w trakcie pełnienia urzędu. Konstytucja Stanów Zjednoczonych nie definiowała wówczas zasad sukcesji prezydenckiej, dlatego w kraju doszło do kryzysu konstytucyjnego. Po rozstrzygnięciu wszelkich sporów natury prawnej urząd objął wiceprezydent, John Tyler. 

Ze względu na wyjątkowo krótką kadencję W. H. Harrison jest często pomijany w różnych zestawieniach i rankingach prezydentów USA. Harrisonowie nie powiedzieli jednak ostatniego słowa – syn Williama, John Scott Harrison, również został politykiem i w latach 1853-1857 zasiadał w Izbie Reprezentantów. Jego syn, Benjamin Harrison, powtórzył sukces dziadka i został 23. prezydentem Stanów Zjednoczonych. Urząd pełnił przez całą kadencję. 

Polecamy e-book: „Czerwone mundury. Armia Brytyjska w czasach wojny o niepodległość USA”

Bibliografia

• Booraem Hendrik, A Child of the Revolution: William Henry Harrison and His World, 1773–1798, Kent State University Press 2012.
• McHugh Jane, Mackowiak Philip A., Death in the White House: President William Henry Harrison's Atypical Pneumonia, „Clinical Infectious Diseases”, 59 (7), 2014.  
• William Henry Harrison, bidenwhitehouse.archives.gov.
• William Henry Harrison, whitehousehistory.org.
• Harrison William Henry, 1773-1841, bioguide.congress.gov.