Kardynał Franciszek Macharski nie żyje (1927-2016)

opublikowano: 2016-08-02, 14:43
wolna licencja
Dziś rano w Krakowie zmarł ks. kardynał Franciszek Macharski – były metropolita krakowski. Przez lata był jedną z twarzy polskiego Kościoła. Znany ze swojej bliskiej przyjaźni z Janem Pawłem II i niezwykłej skromności. Zgodnie ze zwyczajem, jego ciało spocznie w krypcie biskupów krakowskich na Wawelu, pod konfesją św. Stanisława.
reklama
Kardynał Franciszek Macharski (fot. KSAF AGH, opublikowano na licencji  Creative Commons Attribution 2.0 Generic)

Franciszek Macharski urodził się 20 maja 1927 roku w znanej krakowskiej kupieckiej rodzinie. Był najmłodszym dzieckiem w rodzinie Leopolda Macharskiego – właściciela słynnej restauracji „Hawełka” i Zofii z Peców. W 1939 roku zdał egzaminy do prestiżowego Gimnazjum im. króla Jana III Sobieskiego w Krakowie, jego plany przerwała jednak wojna. Edukację kontynuował na tajnych kompletach i w Szkole Handlowej Wyższego Stopnia. W 1943 został gońcem w biurze Transportu Generalnej Dyrekcji Monopoli, co uchronić go miało przed wywózką.

Decyzję o wstąpieniu do seminarium podjął tuż po koniec wojny. Pod skrzydłami księdcia kardynała Adama Sapiehy kleryk Macharski dojrzewał wspólnie z późniejszym kardynałem Andrzejem Deskurem i papieżem Karolem Wojtyłą.

W roku 1950 książę Sapieha rozpoczął starania o wysłanie Franciszka Macharskiego na studia teologiczne do Szwajcarii. Komunistyczne władze zgodę na wyjazd uzależniły od podpisania przez późniejszego arcybiskupa Krakowa zgody na współpracę z Urzędem Bezpieczeństwa. Próba werbunku była jednak nieudana. W jednym z opisów sporządzonych przez funkcjonariuszy napisano:

„Pod względem moralnym w/w, jak i rodzina zachowuje się dobrze. Pod względem politycznym do obecnej rzeczywistości ustosunkowani są nieprzychylnie, poglądów prawicowych. Zamieszkuje w otoczeniu inteligencji pracującej. Tryb życia dobry.”

Franciszek Macharski na studia wyjechał dopiero w 1956, a po obronie doktoratu w 1961 powrócił do Polski. W latach 1970-1978 pełnił funkcję rektora krakowskiego seminarium duchownego. Po wyborcze na papieża Jana Pawła II został przez niego wyznaczony na nowego biskupa Krakowa. Uroczystą sakrę otrzymał w Rzymie 6 stycznia 1979 roku. Do godności kardynalskiej podniesiony został w czerwcu tego samego roku.

Jako duchowny dał się poznać jako osoba niezwykłej skromności, wręcz ascetyczna. Do anegdot przeszły upomnienia jakie kierował w stosunku do księży proboszczów nadmiernie epatujących swoją zamożnością. Jak mówiła jedna z nich, zagroził, że jeśli na narady na Franciszkańską 3 księża przybywać będą zbyt wystawnymi autami, to nie wpuści ich do gmachu. Styl bycia bardzo szybko przysporzył mu popularności wśród mieszkańców Krakowa i okolic, którzy szybko zobaczyli w nim godnego następcę kard. Sapiehy i Karola Wojtyły.

Przed 1989 rokiem Macharski zaangażowany był także w działalność opozycyjną. Z jego inicjatywy organizowano Msze patriotyczne, a w czasie Stanu Wojennego Arcybiskupi Komitet Pomocy Więźniom i Internowanym, który udzielał niezbędnej pomocy więźniom politycznym i ich rodzinom. Od 1980 roku był też współprzewodniczącym Komisji Wspólnej Rządu i Episkopatu. Po śmierci kardynała Wyszyńskiego zastępował go na funkcji przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski. W ścisłym zarządzie KEP pozostawał aż do 1994 roku.

Jego dewizą biskupią było hasło „Jezu ufam Tobie”. Jak sam powtarzał już w okresie młodzieńczym był czcicielem kultu Bożego miłosierdzia i stałym bywalcem w łagiewnickiej świątyni. Jako biskup przyczynił się do budowy nowego sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Łagiewnikach i popularyzacji kultu miłosierdzia na świecie.

W 2005 roku – zgodnie z prawem kanonicznym – złożył rezygnację z pełnionej przez siebie funkcji. Zamieszkał w klasztorze sióstr albertynek. W czerwcu tego roku kardynał uległ wypadkowi spadając ze schodów. W ostatni czwartek odwiedzony został przez przebywającego w Polsce papieża Franciszka. Zmarł 2 sierpnia rano. Jego zgon ogłosił bijący Dzwon Zygmunta.

reklama
Komentarze
o autorze
Sebastian Adamkiewicz
Publicysta portalu „Histmag.org”, doktor nauk humanistycznych, asystent w dziale historycznym Muzeum Tradycji Niepodległościowych w Łodzi, współpracownik Dziecięcego Uniwersytetu Ciekawej Historii współzałożyciel i członek zarządu Fundacji Nauk Humanistycznych. Zajmuje się badaniem dziejów staropolskiego parlamentaryzmu oraz kultury i życia elit politycznych w XVI wieku. Interesuje się również zagadnieniami związanymi z dydaktyką historii, miejscem „przeszłości” w życiu społecznym, kulturze i polityce oraz dziejami propagandy. Miłośnik literatury faktu, podróży i dobrego dominikańskiego kaznodziejstwa. Współpracuje - lub współpracował - z portalem onet.pl, czasdzieci.pl, novinka.pl, miesięcznikiem "Uważam Rze Historia".

Zamów newsletter

Zapisz się, aby otrzymywać przegląd najciekawszych tekstów prosto do skrzynki mailowej. Tylko wartościowe treści, zawsze za darmo.

Zamawiając newsletter, wyrażasz zgodę na użycie adresu e-mail w celu świadczenia usługi. Usługę możesz w każdej chwili anulować, instrukcję znajdziesz w newsletterze.
© 2001-2024 Promohistoria. Wszelkie prawa zastrzeżone