Zmarł Umberto Eco

(fot. Università Reggio Calabria, opublikowano na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Na tych samych warunkach 3.0).

Urodził się 5 stycznia 1932 roku w Allessandrii we włoskim Piemoncie. Drugą wojnę światową spędził wraz z matką w górskich wioskach. Choć ojciec widział w nim przyszłego prawnika, Umberto podjął studia nad filozofią i literaturą średniowieczną na Uniwersytecie Turyńskim, broniąc pracę na temat św. Tomasza z Akwinu. Po studiach pracował w Radiotelevisione Italiana (RAI) a także wykładał na Uniwersytecie Turyńskim. W późniejszych latach był profesorem na uniwersytetach w Bolonii i Florencji, gościnnie wykładał także na wielu uczelniach światowych (m.in. na Columbii oraz w Harvardzie). Był doktorem honoris causa licznych uczelni, m.in. Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie oraz Uniwersytetu Łódzkiego.

Umberto Eco miał opinię współczesnego humanisty o wielkiej erudycji i wszechstronności. Jego zainteresowania naukowe były bardzo szerokie – oprócz mediewistyki zajmował się także krytyką literacką, semiotyką, badaniami nad komunikacją medialną oraz antropologią. Publikował eseje oraz felietony prasowe. Był bibliofilem, znanym z bogatych zbiorów bibliotecznych. Polscy czytelnicy mogli poznać go z tej strony m.in. dzięki książkom O bibliotece (polskie wydanie 1990), Sztuka i piękno w średniowieczu (1997), Historia piękna (2004), Historia brzydoty (2007), Szaleństwo katalogowania (2009) Historia krain i miejsc legendarnych (2013).

Sławę zdobył jednak przede wszystkim jako powieściopisarz. Jego Imię róży (1980, pierwsze wydanie polskie 1987), opowiadające o pobycie franciszkanina Wilhelma z Baskerville i jego ucznia Adsa z Melku w opactwie benedyktyńskim we Włoszech, to klasyczna już powieść łącząca w sobie wątki symboliczne, kryminalne, historyczne, miłosne i teologiczne, przeplatane głęboką erudycją autora. Eco chętnie poruszał w swoich książkach beletrystycznych tematykę historyczną, m.in. w powieściach Wahadło Foucaulta (1988, wyd. polskie 1993), Baudolino (2000, wyd. polskie 2001) czy Cmentarz w Pradze (2010, wyd. polskie 2011).

Przeczytaj recenzje książek Umberto Eco:

• Umberto Eco – „Historia krain i miejsc legendarnych”
• Umberto Eco - „Wymyślanie wrogów i inne teksty okolicznościowe”
• Umberto Eco – „Cmentarz w Pradze”
• Umberto Eco — „Tajemniczy płomień…”

Źródło: fakty.interia.pl